Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zwrócił się do Trybunału o stwierdzenie zgodności art. 18 ust. 10 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 26 października 1982 roku o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi z art. 22 w związku z art. 31 ust. 3 konstytucji w zakresie, w jakim wyklucza możliwość skutecznego powołania się przez przedsiębiorcę na wypełnienie przez niego wszystkich obowiązków mających na celu zapewnienie przestrzegania określonych w ustawie zasad sprzedaży napojów alkoholowych.

Sprawa dotyczy cofnięcia przez miasto zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych w sklepie spożywczo-przemysłowym. Osobą bezpośrednio odpowiedzialną za sprzedaż była pracownica przedsiębiorcy, która została przez sąd skazana na karę grzywny.

Kwestionowany przepis wprowadzając sankcję - cofnięcie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych - za sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych osobom nieletnim, nietrzeźwym, na kredyt lub pod zastaw, nie czyni rozróżnienia, czy sprzedaży lub podania alkoholu dopuściła się osoba będąca przedsiębiorcą, której to organ zezwalający takie zezwolenia wcześniej wydał, czy też sprzedawca, czyli pracownik takiego przedsiębiorcy.

Zdaniem sądu pytającego przedsiębiorca, który dopełnił wszystkich obowiązków, by w prowadzonym przez siebie punkcie sprzedaży alkoholu zapewnić przestrzeganie określonych w ustawie zasad sprzedaży i podawania alkoholu, a który sam osobiście tych zasad nie naruszył ponosi na podstawie kwestionowanego przepisu odpowiedzialność w istocie absolutną, zupełnie oderwaną od swojego faktycznego działania czy zaniechania.

Wątpliwości w ocenie sądu pytającego budzi również to, czy bezwzględna regulacja zawarta w przepisie art. 18 ust. 10 pkt 1 lit. a ustawy jest niezbędna dla ochrony i realizacji interesu publicznego oraz czy jej efekty pozostają w odpowiedniej proporcji do zakresu ciężarów nałożonych na przedsiębiorcę.

/pap/